Rozwój

Rozwój następuje mimochodem, gdy coś robimy. Zdobywamy wtedy doświadczenie, wiedzę i umiejętności. Poszerzamy własne horyzonty i wzbogacamy się. Rozwój jest zatem efektem ubocznym podejmowanych przez nas działań. Nie jest wartością samą w sobie. Wykonując regularnie działania określonego typu, rozwijamy się w tym kierunku, co sprawia, że kolejne wykonujemy już o wiele sprawniej, lepiej, z mniejszym wysiłkiem. Jednak to działania, które podejmujemy mają wartość, a nie sam rozwój. Można doskonalić się w staniu na głowie i codziennie rozwijać się w tym kierunku. Tylko po co? Czy taki rozwój jest pożądany? Gdyby nawet rozwój następował w pożądanym kierunku, ale trwał nieustannie, to jego skutki byłyby zapewne tragiczne. Wyobraźmy sobie, że ludzki organizm nieustannie rośnie. Taki rozwój jest wskazany do czasu osiągnięcia pewnej gracy. Co by się stało, gdyby tej granicy nie było i ludzie osiągaliby gigantyczne rozmiary? Na przykład zabrakłoby dla nich pożywienia.

 

Dziś słowo rozwój jest niezwykle popularne i uznawane za niekwestionowaną wartość samą w sobie. Przy każdej możliwej okazji politycy, samorządowcy, dyrektorzy dziennikarze, czy księża używają bezrefleksyjnie tego słowa jako klucza do podkreślania wartości swoich działań i osiągnięć. W istocie do szerzenia pustosłowia na ten temat.

 

Słowo rozwój stało się elementem bazowym współczesnej nowomowy. Stawia się go jako cel podstawowy i wykorzystuje do kierowania ludzkiej energii i myśli na błędne tory oraz do jej rozpraszania. Nadmierny rozwój niesie w sobie ziarno destrukcji i upadku. Nadmierny rozwój firm produkcyjnych powoduje, że nie ma dla kogo produkować. Na siłę szuka się rynków zbytu, a ostatecznie wywołuje wojny. W imię rozwoju wykorzystuje się pracownika do granic możliwości i robi z niego niewolnika. Opamiętajmy się! Zastanówmy nad rzeczywistymi celami. Przywróćmy słowom ich sens i teść.